Ontzettend verwend en slavenplantages

Lieve allemaal,

Een heel lange tijd geleden, dat we iets van ons hebben laten horen. De voornaamste reden hiervoor is dat we erg weinig tijd hebben om te schrijven en nauwelijks op onze lauweren rusten. De laatste dagen echter, hebben we een wat rustiger programma. We zijn 5 dagen in Florida, in een super resort op Sanibel, Captiva, eilanden aan de westkust van Florida.

 Maar laten we  beginnen bij waar we de laatste keer gebleven zijn; Gatlinburg. Vanuit Washington over de Blue Ridge Highway een mooie route door Virginia met prachtige vergezichten. We deden er langer over dan we dachten maar kwamen toch mooi voor donker aan op onze plaats van bestemming. 

Gatlinburg, gelegen in Tennessee is een soort Torremolinos in de Great Smokey Mountains. Zoals jullie op een van de foto's kunnen zien hangt er een permanente mist in en om de bergen, die door de Indianen, de oorspronkelijke bewoners van dit gebied als rook werd geinterpreteerd. Rook met mystieke gaven natuurlijk. Waar het dorp zoals gezegd nogal een kermis is (wij hebben bijvoorbeeld een hotelkamer met een Yacuzzi er in!!), is de omgeving prachtig. De vele uitgestippelde hikes (best wel zware wandelingen), nodigen uit om te gaan lopen. Wat wij dus hebben gedaan. En wel een strenuous walk. Pittig dus. Maar Wim was hier op voorbereid en had bij de ANWB wandelstokken gekocht, waarom ik hem hartelijk heb uitgelachen. Want zo oud zijn we nou ook weer niet. Nooit ben ik hem zo dankbaar geweest. Want hoewel de hike inderdaad een hele klim was, ging het uitzonderlijk goed met de stokken. Als ware berggeiten huppelden wij naar boven, en even zo makkelijk weer naar beneden. En de stokken kwamen natuurlijk ook van pas om de niet geziene maar wel aangekondigde gevaarlijke beren mee tegemoet te treden.

Van Tennessee vertrokken we vervolgens via North Carolina naar South Carolina (SC). In verband met "thunderstorms"  over de highways geen scenic route deze keer. Jammer, maar over het weer hebben we uberhaupt niks te klagen. Het was even zoeken maar uiteindelijke kwamen we in Marietta (SC) terecht bij Kay en Bob, collega/vrienden van Wim, die hun huis op een prachtig park, the Cliffs, net hadden afgebouwd. Een prachtig huis, waar ons een warm welkom wachtte; we waren de eerste gasten! Gedurende twee dagen zijn we ontzettend verwend, hebben we veel van de omgeving gezien en hebben we heerlijk geklets, gelachen, gegeten en gepoold. Het was jammer weer afscheid te nemen, maar ons wachtte een nieuw avontuur en een mooie verrassing.

Aanvankelijk stelden we ons niet al te veel voor van Charleston in South Carolina. Een stad, hadden we gelezen, waar het eerste schot in de Civil War was gevallen. Een stad die het,  door bombardementen tijdens die oorlog, niet eens waard werd geacht in brand te worden gestoken. Een stad waar de slavenhandel welig tierde, waar zwarten werden gezien en gebruikt als eigendom, gereedschap en gebruiksvoorwerp en waar de blanke bevolking rijk is geworden dankzij eerst de rijst en later de katoen en slavenarbeid. Weinig verheffend dus. Maar het bleek een van de mooiste steden die we ooit hebben gezien. Doordat er dus niets verbrand is, zijn veel van de huizen in tact gebleven en erg goed onderhouden. Veel prachtige domeinen worden bewoond en onderhouden en zijn in de oorsronkelijke staat behouden. Gecombineerd met het prachtige weer, de 180 kerken en 160 cafe's (opmerkelijk voor het toch betrekkelijk kleine historiische centrum), de ligging aan de zee en de bijzonder vriendelijke inwoners is Charleston een stad om van te houden en naar terug te keren. Al zijn de minste banen lijkt het nog steeds voorbehouden aan de afro-amerikanen.......

De ochtend van ons vertrek uit Charleston bezochten we de Boone Hall Plantation, een slavenplantage die nog steeds in de running is. Gebruikt voor series als Queens en North and South, en voor de film The Notebook. Prachtig, maar met een wreed verhaal. Pijnlijk is het te zien hoe de slaven leefden, werkten, baden, stierven. Hoe zij nauwelijks werden gezien als mensen, maar meer als werkvee. Het hebben van veel slaven had voor de burgeroorlog een dusdanig imago, dat de verblijven van de slaven langs de oprijlaan werden gebouwd, zodat iedere bezoeker kon zien hoe rijk en machtig de plantage-eigenaar was. Toch is het goed om rond te kijken, al was het alleen maar om te leren, dat zoiets absurd en onverdedigbaar is.

De volgende stad op ons programma was Savannah. Charleston is eigenlijk het nette, wat bedeesde en ingetogen zusje van Savannah. Destijds belangrijk om Chaleston te beschermen tegen de soldaten van de Union. Want de slavernij afschaffen, zoals die vermaledijde Abolitionists wilden, was voor de Zuiderlingen out of the question. Economisch niet te verkroppen. En dat is natuurlijk ook gebleken. Verlaten plantages, wraakzuchtige ex-slaven en rijst-en katoenvelden die verrotten en verbrandden; de Zuidelijken moesten letterlijk alles vanaf de grond af opbouwen na de oorlog.

Maar terug naar Savannah, de eerste stad volgens planologisch ontwerp gebouwd in de VS. Savannah is ruiger. Echter. Brutaler. Opgebouwd rondom 24 zogenaamde squares, waarvan het Wright Square een van de meest beroemde is. Vanwege Forrest Gump dus ("life is like a box of chocolates ; you never know what you gonna get"). De stad ademt kunstzinnigheid (kunstacademie SCAD), sensualiteit, mystiek en melancholie. Savannah is donkerder, met pecanbomen en eikenbomen behangen met Spaans mos. Het spookt altijd in de stad, maar vooral op the Bonaventura Cemetry, waar de locals niet graag komen. Wij wilden er graag heen; vele beroemdheden zijn er begraven en met name het oudste deel is indrukwekkend. We gingen vroeg in de ochtend en waren onder de indruk van de serene sfeer, de prachtige beelden en de mystieke verhalen. 

Na alle cultuur, historie, bezienswaardigheden, natuur en lopen, fietsen, treinen, koetsen en trammen, waren we echt toe aan rust en reflectie. En dat doen we dus nu. Op de meest down to earth plek die je je maar kunt voorstellen. Zonnig Florida waar het draait om uiterlijkheden, zon, toerisme, zee en vertoon van wat je hebt. Inclusief boobjobs, grote auto's, (kleine) hondjes, jachten, kastelen van huizen. Kortom veel rijkdom verzameld op deze plek.

Wij zijn op Sanibel in een super resort, waar op zaterdag drie bruiloften op het strand werden voltrokken, vlak naast elkaar, waarbij de bruiden worden vervoerd met strandkarretjes, en de dominee ongeduldig wacht op de felicitaties van het vorig paar. Bizar wel. Wijzelf brengen weinig tijd door op het park. We zoeken schelpen (shelling genoemd), een van de leukste bezigheden op het eiland. Werkelijk de meest unieke exemplaren spoelen er aan, en ook wij hebben al een aardige buit binnen (althans het deel wat niet uit zichzelf weer weg kan kruipen; levende schelpen meenemen is strafbaar, hoewel ze volgens kenners na 10 seconden in de magnetron echt niet meer zo levendig zijn). We hebben manatees gezien, witte reigers, die geduldig naast de vissers wachten op wat hen wordt toegeworpen, en er zijn hier zeeschildpadden, wasberen en dolfijnen. Daarnaast genieten we van het geweldige weer en prima keuken. Het enige dat ons paradijs toch wel behoorlijk verstoort is het feit dat we eigenlijk niet durven zwemmen. Dat komt zo; gisteren zijn er haaien gesignaleerd en op "ons" strand is een man gestoken door een pijlstaartrog. Ja, die van Steve Irwin. Dan moet je het toch wel heeeeel warm hebben........... :)

Zonnige groetjes en een dikke knuffel,

Wim en Linda