Breathtaking and unforgettable!

Breathtaking and unforgettable…

Wim zit in het zonnetje, te genieten van de prachtige Pacific, te kijken of hij walvissen of orca’s voorbij ziet komen. Niet ongebruikelijk, zoals ons verteld in het visitors centre, maar helaas nog niet gespot.

En ik ben dus eindelijk, sinds lange tijd, aan het schrijven op onze weblog. De tijd gaat naarmate onze reis vordert steeds sneller, en we maken nog steeds heel veel mee en hebben dus weinig tijd om te schrijven, of zelfs maar alle impulsen tot ons door te laten dringen. En juist om die reden genieten we vandaag van een dagje niets. In een dorpje van niets, in Oregon. Waar het lijkt of er niets te beleven is, maar waar de bergleeuwen zich schuilhouden in de bergen, jongeren een wapenvergunning hebben en er naar het schijnt chrystal meth wordt gemaakt in dorpshuisjes aan de keukentafel. Een ruige staat dus. Waar de mensen aardig zijn, maar hun eigen gangetje gaan, waar er geen of heel weinig belasting wordt betaald en waar iedereen ondernemer lijkt.

Maar we zijn gebleven in Florida.

Ruim een week geleden vlogen we van Fort Myers naar San Francisco, na tussenlandingen in Dallas en Los Angeles. In San Francisco hebben we weer met volle teugen genoten, van oude plekken en nieuwe ontmoetingen, van de schoonheid van de stad en haar omgeving, van het vrijheidsgevoel en van een heerlijk luxe hotel wat we hadden geboekt. Na de vochtige hitte van Florida was SF een welkome verfrissing, hoewel het ’s avonds echt koud werd, door de mist die de stad introk. We hebben volle, verukkelijke dagen gehad waarin we hebben gegeten bij Sears (pancakes met Maple syrup en oatmeal) en clam chowder hebben gegeten bij Boudin aan Fishermans Wharf. We hebben de hippiewijk Haight Asbury ontdekt, waar Janis Joplin haar hoogtijdagen vierde en waar nog steeds softdrugs worden verkocht, en kraaltjes en peace-tekens aan kettingen en gebatikte tunieken. We hebben de chique wijk the Presidio bezocht waar kasten van huizen uitkijken over de oceaan, en waar gebotoxte dames met chique kleine hondjes lopen en moeders joggen achter de supersonische kinderwagens (tot grote vreugde van Wim, die een aanmoediging vaak niet kon onderdrukken). En dat hebben we veel, heel veel gedaan op de fiets. Heuveltje op, heuveltje af. Met een topdag van 50 kilometer. I’m soooo proud!! We hebben de Japanse theetuin bezocht in het Golden Gate park (een park van 7 kilometer lang en twee kilometer breed, met dierentuin, meren, sportparken, tennisbanen en baskerbalvelden, picknickweiden, musea, muziekarena’s, restaurants, koi-vijvers, universiteit en nog veel meer) en gewinkeld bij A&F en Hollister en Lucky Brand.

In San Francisco haalden we onze nieuwe auto op, een belachelijk grote Chevrolet Traverse, die wel fijn rijdt, dat dan weer wel. En we zijn de kustweg opgereden naar het Noorden. Waar we van de ene verbazing in de andere vallen. Het ene moment rijd je in een sprookjesbos, met enorme bomen die zo tegen je lijken te kunnen gaan praten, het andere moment rijd je door de bocht heen een woeste kust tegemoet met rotsen, beukende en schuimende golven en een strand vol stenen en losgerukte bomen. We logeerden in een Victoriaans hotel in Mendocino een schattig, Engels aandoend hippiedorpje vol bloemen en lange jurken en met een boekenwinkel (!), en hebben Eureka gevonden, een op het eerste oog saai dorp met een supergezellig historisch centrum met (alweer) Victoriaanse huizen, een hippe bagelshop en maffe winkeltjes.

En gisteren passeerden we de staatsgrens met Oregon, waarna alles woester, harder, steviger en minder gecultiveerd lijkt. Waar in dit dorp behalve een woest strand niets is en waar we dus even heerlijk aan onszelf, aan schrijven en aan verwerken toekomen…

Morgen gaan we op weg naar Portland en hopen we een bezoek te brengen aan een Outletmall, al was het alleen maar voor tennissokken. Portland en Seattle worden verondersteld Europees-achtig te zijn en dat komt goed uit. Want Europa missen we weliswaar niet, maar het brengt ons weer wat dichter bij jullie. En jullie missen we wel :-)

Heel veel liefs maar weer en tot de volgende keer.

Wim en Linda